Discover everything about everything from Anke Meijer

Ik had vooraf weinig over Netflix’ Mo gehoord, maar na een paar afleveringen denk ik dat de serie zomaar kan gaan meedingen naar een plaatstje in mijn beste series van 2022-lijst. Hoofdpersoon Mo (gespeeld door komiek Mo Amer) is een Palestijns-Amerikaanse man die al 22 jaar zonder papieren in Houston woont. Iets dat nogal stressvol is, aangezien hij in de eerste minuten van de serie al ontslagen wordt bij de telefoonwinkel waar hij werkt omdat vreemdelingendienst ICE een ander filiaal is binnengevallen. Mo is, ondanks tegenslagen, stress en trauma, vreselijk charmant en kan zelfs een oude man nog dure (nep) Yeezy sneakers verkopen vanuit zijn achterbak (hij prijst ze aan als orthopedische schoenen). Ik had mijn hart na een halve aflevering al aan de man verpand. Mo vertelt een belangrijk verhaal dat niet vaak op de (Amerikaanse) tv te zien is, op een grappige en tegelijkertijd ontroerende manier. Een pracht van een serie. (Nu op Netflix)

Het meest bijzondere dat ik recent zag. Dit was een van de titels van HBO Max waar ik al lang naar uitkeek, maar ik ben net pas aan de komische docuserie toegekomen (er is te veel tv). In How To with John Wilson probeert filmmaker John Wilson iedere aflevering uit te vinden hoe je iets moet doen. Dit doet hij door met zijn camera op onderzoek uit te gaan en mensen in New York te observeren en te interviewen. De dilemma’s die hij opwerpt zijn redelijk willekeurig (van ‘hoe deel je de rekening?’ tot ‘hoe plaats je steigers?’), toch maakt hij er iedere aflevering een onverwacht kunstwerkje van. Toen de serie in 2020 in de VS uitkwam, buitelden de Amerikaanse recensenten over elkaar heen om te roepen hoe briljant ze het vonden, alleen snapte ik nooit helemaal waarom. Maar nadat ik tijdens de eerste aflevering van de ene verbazing in de andere viel, vervolgens gierend van het lachen op de bank zat om iets later oprecht geraakt te zijn door iets wat er werd gezegd, begreep ik het. (Nu op HBO Max)

Een van de meest bizarre, interessante, zenuwslopende en absurde tv-series van het moment, of nee, ooit! In The Rehearsal helpt programmamaker Nathan Fielder mensen door te oefenen voor belangrijke levensmomenten. Dit doet hij door deze momenten - een moeilijk gesprek, een heel leven als moeder - voor ze na te bootsen, tot in de absurd kleine details. Ik roep iedere aflevering wel tien keer tegen het scherm ‘dit is niet echt, dit kan niet echt zijn, toch?!’. En snap nog steeds niet wat Fielder precies aan het doen is en wie hij eigenlijk echt is. Maar man, wat is het bijzonder!

The Bear is eindelijk hier te zien en ik snap nu waarom de recensenten in Amerika afgelopen zomer niet uitgesproken raakten over deze serie. Want The Bear is fucking geweldig, om maar een woord te gebruiken dat min of meer iedere tweede zin gebruikt wordt in de show. Ontspannen televisie is het dan ook niet. Maar dat is wat mij betreft juist de aantrekkingskracht. The Bear is enerverend, intens, super stressvol, aangrijpend en echt heel, heel goed. Jeremy Allen White speelt Carmy, een prijswinnende chefkok die terugkeert naar Chicago om het restaurant van zijn overleden broer Michael (Jon Bernthal in flashbacks) over te nemen. Dit gaat niet heel soepel, aangezien de helft van het personeel weinig trek heeft in zijn nieuwe, meer efficiënte manier van werken, of het idee dat de old school zaak bekend om z’n beef sandwiches moet veranderen om te overleven in een aan gentrificatie onderhevig Chicago. Daarbij is het verlies van Michael voor iedereen, en met name Carmy zelf, nog behoorlijk rauw. Flink wat emoties die in de ongekend stressvolle omgeving van een restaurantkeuken regelmatig tot een kookpunt komen dus. Zeker als de elektriciteit uitvalt, en keukenmachines kapot gaan. De twintig minuten van aflevering zeven, dat in één shot is opgenomen, zijn wat mij betreft de beste twintig minuten televisie die dit jaar zijn gemaakt. Ik moet er nog steeds van bijkomen. Fucking geweldig deze serie, ik kan het niet anders zeggen. (Alle afleveringen staan nu op Disney+)

Zin in een spannende Britse dramaserie met een geweldige Erin Doherty (Prinses Anne in The Crown) in de hoofdrol? In Chloe maakt hoofdpersoon Becky (Doherty) nogal opmerkelijke keuzes wanneer de vrouw die ze nauwgezet volgt op social media, Chloe, plots overlijdt. Om te achterhalen wat er is gebeurd, doet Becky zich namelijk voor als ene Sasha en infiltreert de vriendengroep van de dode vrouw. Wat bijzonder makkelijk gaat aangezien Becky al deze mensen kent van social media, en precies weet wie ze moet zijn om feilloos in hun leven te passen. Chloe schetst een behoorlijk confronterend beeld van ons absurde social media-gebruik en is, ondanks een aantal twists and turns die wat onwaarschijnlijk zijn, erg spannend. Maar vooral het spel van Doherty maakt dit een must see. (Vanaf 24 juni bij Prime Video)

Ja, er zijn te veel true crime series. Toch raad ik deze miniserie van HBO van harte aan. En niet alleen omdat de cast, die wordt aangevoerd door Colin Firth en Toni Colette, indrukwekkend is. In 2001 werd Kathleen Peterson onder het bloed onderaan de trap in haar huis gevonden. Is ze ongelukkig van de trap gevallen, werd ze geduwd door haar man Michael, of gebeurde er iets anders? De meningen over wat er die avond is gebeurd, lopen sindsdien behoorlijk uiteen (er bestaat zelfs een theorie over een uil…). De documentaireserie die in 2004 over deze zaak verscheen (en nu op Netflix staat), wordt gezien als de grondlegger van alle docu’s, podcasts en true crime series die volgden. En deze miniserie kijkt net weer even verder dan de docu. Een ontleding van het true crime-genre, noemde maker Antonio Campos de serie onlangs tijdens een groepsinterview via Zoom (binnenkort in de VPRO Gids). Ik keek alvast vijf van de acht afleveringen en heb oprecht nog geen idee of Michael Peterson schuldig is of niet. Al werd het naarmate de serie vorderde ook steeds minder belangrijk om het te weten. (Vanaf 6 mei bij HBO Max)

Dat het eerste seizoen van ‘mysterie-komedie’ Only Murders in the Building zo ontzettend leuk bleek te zijn, was een van mijn grootste verrassingen van 2021. Feest dus dat Steve Martin, Martin Short en Selena Gomez razendsnel terug zijn met een tweede seizoen, met een nieuwe moord in het gebouw, en een nieuwe beroemdheid in het penthouse van de Arconia. Ik heb nog niet alles van dit tweede seizoen gezien, maar kan je vertellen dat het absoluut weer net zo charmant is als het eerste seizoen dat in mijn top 10 beste series van 2021 belandde. Het is misschien zelfs grappiger. (Vanaf 28 juni wekelijks bij Disney+)

Under the Banner of Heaven is eigenlijk een true crime serie over een gruwelijke, waargebeurde dubbele moord uit de jaren ‘80. Toch voelt het vaak meer als True Detective (het eerste seizoen) in de wereld van de Amerikaanse mormoonse gemeenschap, de kerk waar zowel de slachtoffers als de daders toe behoorden. Andrew Garfield speelt de hoofdrol en is als de rechercheur die het onderzoek leidt wederom erg goed (hij verdient de Emmy alleen al voor de aaneenschakeling van intense emoties die zichtbaar zijn op zijn gezicht wanneer hij op de plaats delict is). Maar ook de rest van de cast, vol bekende koppen, is indrukwekkend. De serie werd geschreven door Dustin Lance Black (de schrijver van Milk) die zelf is opgegroeid binnen de mormoonse kerk. Daardoor is het niet alleen true crime maar ook een flinke geschiedenisles over het ontstaan van het geloof. Niet alles werkt even goed, maar toch is het zo’n serie die onder je huid gaat zitten. (Vanaf 27 juli op Disney+)

De eerste keer dat ik in New York was en een echte brownstone zag - zo’n huis van donkere bakstenen met een trapje naar de voordeur - noemde ik het enthousiast een ‘Cosby huis’. Zoals heel veel mensen, ben ook ik opgegroeid met Amerikaanse sitcoms en The Cosby Show was absoluut een van de grappigste. Toen ik laatst, voor het eerst in lange tijd, fragmenten uit de serie terugzag in documentaireserie We Need to Talk About Cosby voelde ik dan ook een mengeling aan emoties. Vreugde om dat vertrouwde jaren ‘80 gevoel, en afkeer omdat ik inmiddels weet dat de man die Cliff Huxtable speelde, meer dan zestig vrouwen drogeerde en verkrachtte. In We Need to Talk About Cosby kijkt stand-upcomedian W. Kamau Bell naar die gemengde gevoelens. Want wat moet je toch met de warme herinneringen die je koestert voor iemand die uiteindelijk een monster bleek te zijn? In deze bedachtzame, diepgravende en emotionele documentairereeks van vier afleveringen onderzoekt Bell deze vraag. Samen met een interessante groep mensen, veelal van Afro-Amerikaanse afkomst, die allemaal hun eigen herinneringen aan Cosby hebben, komt hij zowaar uit op iets dat lijkt op een antwoord. (NPO Start)

Er kwamen zo veel series uit in de eerste helft van dit jaar, dat ons lijstje ‘beste series van 2023 - tot nu’ al vol parels zit. In deze aflevering van Skip Intro vertellen Alex en ik je waarom ze allemaal zo ontzetten goed zijn. Luister nu op al je favoriete podcast apps!